2 Amsterdayum!

Amsterdam. De stad van de grachten, de trams en de Engels sprekende mensen. Elke keer als ik er ben, begin ik ietsje meer van de stad te houden. Ik begin de wegen te herkennen, en iedere keer weer als ik er kom besef ik me dat het centrum niet eens zo heel groot is. Van het station naar de Dam? Daar heb je echt geen tram voor nodig, terwijl ik in het begin echt dacht dat het drie kwartier lopen zou zijn. Afgelopen donderdag stonden we vroeg - voor de vakantie dan hé - op om ons 's ochtends in de rij van het Rijksmuseum aan te sluiten.

Eigenlijk was het plan om de boot te pakken naar Texel. Maar het blijft tenslotte Nederland, en een dagje eiland waarbij het alleen maar regent is toch niet zo heel aantrekkelijk. Het Rijksmuseum was dat wel, en omdat wij er nog niet eerder waren geweest leek het ons wel een goed plan. Bovendien zijn kinderen tot de 18 gratis, dus daar moesten we uiteraard nog even van profiteren.

We hebben niet alles gezien want Ingmar had er na de eerste 4 schilderijen op de eerste verdieping al genoeg van. Ergens ook wel weer begrijpelijk, want toen ik 11 was vond ik er ook niet zo veel aan. Ik merk nu wel dat ik kunst meer kan waarderen, al sta ik nog niet te springen voor een museum. Maar de Nachtwacht en het Melkmeisje kon ik uiteraard wel waarderen. Al blijft het observeren van chinezen die voor het bekende schilderij een selfie maken (waarop 'ie echt mega serieus keek), en het luisteren naar het gehum van de mensen die zachtjes praten soms toch wel iets aantrekkelijker. En het blijft leuk; mensen kijken.

Het Melkmeisje was echt een stuk kleiner dan ik had gedacht! Ik vind het trouwens wel bijzonder, want waarom is dit schilderij dan zo mooi? Waarom niet het portret of stilleven ernaast?

Tussendoor eventjes slurpend op de trap onze koffie en chocolademelk drinken. EN IK HAD VOOR HET EERST EEN CAPPUCCINO MET FANCY FIGUURTJE!! Elke keer als er op Instagram weer zo'n super mooie kop koffie voorbij komt zit ik weer kwijlend voor het scherm. En bij elk tentje waar ik m'n handen even wil warmen aan een kopje koffie, wacht ik weer vol goede moed op de serveerster. Maar nooit komen ze aanzetten met mooie koffiekunsten die mij doen denken aan leuke cafeetjes in Engeland. TOT NU. Zoals ik het beschrijf was het bijna een soort wens die in vervulling ging haha! Ik moet alleen wel zeggen dat 'ie toch nog niet tipt aan de hipster insta foto's hoor, maar misschien ben ik ook te kieskeurig. Ik was in ieder geval heel erg blij dat ik nu van een extra kunstwerkje in mijn koffie heb mogen genieten.

Van wat we hebben bekeken had ik denk ik 2 favorieten: de Kindermoord te Bethlehem van Peter Paul Rubens, en Winterlandschap met schaatsers van Hendrick Avercamp. Op beide schilderijen is heel veel te zien waardoor je, elke keer als je weer naar het schilderij kijkt, je iets nieuws ontdekt. Ik heb denk ik ruim een kwartier voor beide kunstwerken gestaan, en Madelief moest me op een gegeven moment ophalen omdat de rest inmiddels alweer een kilometer of wat verder was. (Ik had ook voor het eerst weer een paniekmomentje omdat ik dacht dat ik m'n mama kwijt was - hoe schattig -)

Verder was de dag een beetje regenachtig, maar nog steeds fijn. Ik ben nog eventjes de Subdued en de Brandy Melville gelopen, maar bij beide winkels bekeek ik het prijskaartje en was ik al vrij snel de winkel weer uit. Het was dan ook meer om eventjes de sfeer te proeven, en om het feit dat ik nu kon zeggen dat ik Brandy heb bezocht. Mijn portemonnee is dus gespaard gebleven, en verder reden we rond 5 uur weer terug naar huis. Om 7 uur hadden we namelijk gereserveerd bij het Javaans Eetcafe in Groningen! Met dank aan de Jumbo avondje uit kortingsbonnen waardoor we 25 euro bespaarden.

En ik ben er opnieuw weer achter gekomen hoeveel ik van Indonesisch eten houd. HEEL ERG VEEL.

Het ziet er misschien niet heel erg lekker uit, maar geloof me op mijn woord als ik zeg dat dat wél zo was. De hele tafel stond vol met gerechten waarvan ik de vertaling eerst moest opzoeken in het woordenboek (dat bijgevoegd was). Ik had Nasi Rames met Babi Ketjap, Sambal Goreng Buncis en wat andere dingen die ik alleen niet herkende. Papa kookt nog wel eens Indonesisch, en deze plek kwamen wel redelijk in de buurt van zijn kookkunsten (lol). Er gaat alleen niets boven de Ikan Pepesan van Papa.

Na het eten rolden we weer naar de auto en las ik m'n boek bij de warme open haard. En dat was mijn donderdag. Fijn, leuk én lekker.