5 Haren in de wind

M'n pyjama broek dat geen pyjamabroek is (klik), is niet mijn enige aankoop van de afgelopen tijd geweest. Deze hele mooie (!) wandelschoenen rekende ik vorige week zaterdag namelijk ook af, bij de Perry. EN ZE LOPEN HEILIG. Stiekem heb ik nooit echt wandelschoenen gehad, en stiekem hou ik totaal niet van wandelen, maar ik (of eigenlijk papa) besloot ze toch in huis te halen. Ik ben bang dat ik deze zomervakantie me toch een beetje aan het wandelen moet wagen.... Maargoed, zo zie je ook leuke plekjes en wordt die camera ook nog eens gebruikt. Dus daar liep ik zondag, samen met veel wind en 16 wandelschoenen.

De duinen waren zo stijl!! We wilden een wedstrijdje doen wie het eerst boven was, maar we moesten allemaal zo ongeveer om de 3 meter bijpuffen. Arme omaatjes.. Met rode hoofdjes en (nieuwe) wandelschoenen waar meer zand dan voeten in zaten, hebben we ons toch kunnen verplaatsen naar de top. Oh, en natuurlijk geen grapjes of leuke opmerkingen maken, want een glimlach op je smoel betekent een bek vol zand. Maar het was leuk, en bovenaan hadden we toch een soort overwinningsgevoel (al was het maar van het opklimmen van een duin..) Mijn fotocamera vond het trouwens grappig om de duin niet zo stijl op de foto te laten lijken, dus waarschijnlijk klink ik nu als een enorm watje. Maar je had wel degelijk een goede conditie nodig als je zonder moeite de duin op zou willen klimmen!

En het was echt heerlijk wandelweer. Het waaide veel, dus het voelde wel alsof we op een eiland zaten. Ik vind eilanden fijn, dus ik had er absoluut geen moeite mee, maar stiekem bevonden we ons gewoon in Noord Holland. Schoorl om precies te zijn. Het was zo'n temperatuur dat sjaals nog welkom zijn, maar dat je nog niet dood vriest. En dat na een poosje iedereen koude, rode neusjes heeft en je een soort snuitorkest kan beginnen, haha!

Na een paar trappetjes hadden we dit als uitzicht. Best hoog en mooi toch?

Hier komt wel redelijk het weer over; zonnig (ik weet ook niet hoe ik het heb gedaan, maar tijdens het terugkijken van de foto's op de laptop spotte ik opeens ook de zon rechtsonderin!) en het waaide hard. Ingmar vond het heel grappig en vroeg of ik een foto wilde maken van zijn haar die door de wind naar 1 kant was geblazen. 'Want dan kan ik zien hoe een zijscheiding me staat!'. Ik vond het echt heel schattig, dus hij poseerde super fancy voor de camera. Hij wilde alleen niet dat ik 'm online zou gooien...'T stond hem trouwens nog best leuk, maarja, dat is waarschijnlijk grote zussen liefde.

Dit was ook grappig: ik maakte foto's van een Madelief die in de wind stond. Achter mij tuimelde Ingmar alleen naar beneden (volgensmij struikelde hij over een steen of zo iets), dus Madelief gebaarde 'kijk daar!' naar mij. Zo leer je ook nog een beetje gebarentaal :) Al is dit gebaar waarschijnlijk niet heel verassend...

Nog even een kopje thee drinken bij het cafeetje in de duinen, en dan door naar een of ander paard om Madelief een plezier te doen. Ik ben niet zo van paarden, sowieso niet van dieren eigenlijk (ik ontloop zo ongeveer de tuin want onze kippen jagen me de stuipen op het lijf, wat by the way het meest vreemde spreekwoord ooit is). Daarna Machiavelli spelen, pasta carbonara eten en weer terug naar Grunn rijden. En hé, je hebt de hele post gelezen! Merkwaardig dat je nog niet zat bent van mijn geklets en eindeloze foto's. Well done!

Heb jij ook heilige wandelschoenen?

Liefs,
Dilys